Ίσως ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας... Ίσως ο παίκτης που δίχασε περισσότερο από όλους τους παίκτες που έκαναν τη διαδρομή Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός και ανάποδα... Σίγουρα η ιστορία του έχει πολλά να διδάξει!
Ο Αντώνης Νικοπολίδης του Euro 2004, των πρωταθλημάτων με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, των μεγάλων αποκρούσεων στο Champions League, αλλά και των ηττών, των αποτυχιών... Όλα όσα ξεχωρίζουν έναν απλό παίκτη από έναν "νικητή" βγαίνουν στη βιογραφία του παιδιού από ένα χωριό της Άρτας που κατάφερε να ζήσει το american dream στην Ελλάδα.
Η Νάνσυ Ζαμπέτογλου δημοσίευσε στο Πρώτο Θέμα για πρώτη φορά σημαντικά αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του, πριν ακόμα κυκλοφορήσει:
«Εκείνο που παραμένει μυστήριο είναι η πρώτη φορά που συναντιέσαι με τη μοίρα σου και δεν υποψιάζεσαι ότι αυτή η συνάντηση μπορεί να σου σφραγίσει τη ζωή, όπως συνέβη με εμένα και τη θέση του τερματοφύλακα. Μια απίστευτη σύμπτωση. Στην ομάδα του χωριού τερματοφύλακας έπαιζε ένας ξάδερφός μου»
To διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό
«Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα ενδιαφερόταν για μένα. Και επειδή ήμουν αρκετά μεγάλος αλλά και γιατί προερχόμουν από τον Παναθηναϊκό. Είχα αποφασίσει να μείνω και με 500.000. Όμως εκείνη την ημέρα όλη τη συζήτηση την έκανε ο Ζάετς. Αυτός είχε τον τελευταίο λόγο στα συμβόλαια και τις μεταγραφές. Η πρότασή του ήταν 250.000 ευρώ για τετραετές συμβόλαιο. Μου είπε ότι η ομάδα είχε χρέη και δεν μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη προσφορά. Πιθανόν γιατί είχε υπόψη του κάποιον άλλο τερματοφύλακα με αυτά τα χρήματα και θεωρούσε πως ήταν προτιμότερο να έχει δύο τερματοφύλακες με 500.000. Αυτή ήταν η δουλειά του, να μειώσει τα κόστη. Ο Ζάετς μάλιστα μου είπε ότι θα ήμουν ελεύθερος να φύγω για ομάδα του εξωτερικού οποιαδήποτε στιγμή έβρισκα ομάδα στη διάρκεια του συμβολαίου μου, το οποίο μπορούσα να το πάρω σπίτι. Αρκεί να υπέγραφα ένα χαρτί που να έλεγε ότι δεν θα πήγαινα σε καμία άλλη ελληνική ομάδα. Αυτή η συμπεριφορά με ενόχλησε. Ήμουν τόσα χρόνια στην ομάδα. Δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο. Έτσι επέμεινα στην αρχική μου θέση, από πείσμα και επαγγελματική αξιοπρέπεια. Βέβαια, η ανακοίνωση που μοίρασε μετά η ΠΑΕ έλεγε ότι η πρόταση ήταν τριετές συμβόλαιο με 400.000 ευρώ το χρόνο και το δικαίωμα να μείνω ελεύθερος αν έρθει πρόταση από το εξωτερικό».
«Δεν πίστεψαν σε εμένα»
«Νιώθω ότι είμαι Ολυμπιακός… Επτά χρόνια έζησα, αγαπήθηκα και το αισθάνθηκα ότι με αγάπησε ο κόσμος. Με αγάπησε η ομάδα και μου το έβγαζε… Μου έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πίστεψε σε μένα. Αντιθέτως με τον Παναθηναϊκό… Ξεκίνησα από 17- 18 χρονών, δεν μπορούσαν να με πιστέψουν, βρισκόμουν πάντα στον πάγκο, στο μυαλό τους ήμουν πάντα αναπληρωματικός, δεν κατάλαβαν ποτέ τι άνθρωπος ήμουν. Δεν φρόντισαν ποτέ να με γνωρίσουν, να τους πω πως βλέπω τα πράγματα. Πάντα με κρατούσαν απέναντι. Με έβλεπαν ως… υπάλληλο. Απλώς ήμουν κι εγώ εκεί. Υπήρχα. Κι αυτό με στεναχώρησε. Είμαι όμως ευγνώμων στον Παναθηναϊκό γιατί ήταν το δημοτικό, το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο μαζί. Μέσα σε 15 χρόνια. Και περίμενα την κατάλληλη στιγμή αποφοιτώντας από αυτό το πανεπιστήμιο, να μου δώσουν την ευκαιρία να τους αποδείξω ότι μπορώ να κάνω παραπάνω πράγματα. Κι όμως, ούτε τότε πίστεψαν σε μένα. Και ήρθε μια ομάδα «εχθρική», ο μεγάλος αντίπαλος, να με πιστέψει και να μου δώσει όλα αυτά που περιέγραψα… Τι θα έπρεπε να ήμουν; Και εγώ και η οικογένειά μου είμαστε Ολυμπιακοί».
«Τα κατάφερα… έφυγα από το βάλτο…»
«Στη ζωή μου, πάντα όταν έχω να αντιμετωπίσω μια δυσκολία, αν δω τον πατέρα μου στον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ, το έχω για καλό οιωνό. Τον είχα δει πριν από το παιχνίδι με τη Χάιντουκ στη Ριέκα, το πρώτο μου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τον είδα και το βράδυ πριν από το εναρκτήριο ματς με την Πορτογαλία στο EURO. Για μένα ήταν καλός οιωνός αλλά δεν μπορούσα να το πω σε κανέναν. Από όλη την πορεία μου στα γήπεδα μια φορά ένιωσα την απουσία του, με πίκρα μεγάλη. Μετά τον τελικό με την Πορτογαλία, όταν συνειδητοποίησα τι είχαμε καταφέρει, γύρισα και κοίταξα στις κερκίδες και έψαχνα να τον βρω. Ήθελα όσο τίποτα να ήταν εκεί. Να χαρεί, να νιώσει περήφανος. Να μοιραστούμε και οι δύο το γεγονός ότι είχαμε φύγει τόσο μακριά από το βάλτο. Μερικές φορές σκέφτομαι «υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβα να του πω; Κάτι που ήθελα και δεν του είπα;» και λέω πως όταν έρθει η ώρα να «φύγω» μετά από χρόνια, μπορεί να μείνουν πίσω όσοι αγαπώ αλλά θα τον συναντήσω και θα του πω : «πατέρα τα κατάφερα… έφυγα από το βάλτο και τα πήγα καλά».
«Απουσίαζα από τη σχέση μου»
«Αρκετές φορές, επειδή ήμουν απόλυτα προσηλωμένος στο στόχο μου, στη δουλειά μου, σε εκείνο που ήθελα να πετύχω, παραμελούσα την προσωπική μου ζωή. Εκείνη η εποχή ήταν μια πολύ έντονη περίοδος όπου ήμουν δοσμένος ολόψυχα, στο ποδόσφαιρο. Τότε, συζούσα με μια κοπέλα, η δεύτερη σοβαρή σχέση μετά από εκείνη στην Άρτα. Μια σχέση ήρεμη, χωρίς εντάσεις, από την οποία όμως εγώ απουσίαζα. Η σκέψη μου ήταν προσανατολισμένη στο ποδόσφαιρο, μονίμως. Και αυτό ήταν άδικο για την κοπέλα».
«Η Βάσω μου έδωσε αυτοπεποίθηση»
«Συναντηθήκαμε τυχαία ένα βράδυ όταν κάποιοι κοινοί γνωστοί μας είχαν καλέσει σε μια νυχτερινή έξοδος. Εκείνη την εποχή ήμουν αρραβωνιασμένος και δεν είχα κανένα σχέδιο στο μυαλό μου. Μεσολάβησε ένας ολόκληρος χρόνος, χώρισα και τη ξαναπήρα τηλέφωνο να βγούμε. Ήταν -και παραμένει- ωραία γυναίκα,γοητευτική, ευχάριστη στη συζήτηση και σταματάω εδώ, αλλιώς θα αφιερώσουμε κεφάλαια ολόκληρα για τη Βάσω. Με είχε προσέξει από την πρώτη μας τυχαία συνάντηση και αφού έκανα έναν ολόκληρο χρόνο να της τηλεφωνήσω, συχνά με πειράζει λέγοντάς μου «και με αυτά τα αντανακλαστικά παίζεις τερματοφύλακας». Η Βάσω έλεγε ότι ήμουν πολύ ντροπαλός και σοβαρός και ότι η τάση μου να ελέγχω τα πάντα φαίνεται και στη συμπεριφορά μου στις προσωπικές μου σχέσεις, όπου βάζω τη λογική πάνω από τα συναισθήματα. Το γεγονός ότι υπήρξε αθλήτρια μπασκετμπολίστρια που έκανε πρωταθλητισμό, βοηθούσε πολύ στο να με καταλαβαίνει. Ήξερε πως και πότε ένα αποτέλεσμα επηρέαζε τη συμπεριφορά μου, με έκανε να κλείνομαι στον εαυτό μου ή να εμφανίζομαι απόμακρος… Η γυναίκα μου είναι τελείως διαφορετικός άνθρωπος από μένα. Έχει τρομερή αυτοπεποίθηση ως γυναίκα, στα όρια της αλαζονείας… και πάντα υποστηρίζει με πειστικότητα την άποψη και τα πιστεύω της. Είναι το κομμάτι που μου έλειπε για να ολοκληρωθώ. Συμπλήρωνε τα δικά μου κενά του χαρακτήρα. Είναι ο άνθρωπος που μου έδωσε τη σιγουριά, την αυτοπεποίθηση στη συμπεριφορά που δεν είχα. Με έμαθε πώς να μετατρέπω σε θετική ενέργεια όλο τον αρνητισμό και τις φοβίες ή ενοχές που είχα, με απάλλαξε από εκείνο που με εμπόδιζε να προχωρήσω…».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου