Πότε είναι η σωστή στιγμή για να υψώσεις λευκή σημαία; Πότε
παραδέχεσαι τελικά πως μια χαμένη υπόθεση είναι… ακριβώς αυτό; Πόσο παλεύεις
μαζί της; Πόση παράταση ζωής είσαι
διατεθειμένος να της δώσεις και γιατί
αλήθεια; Με τον φερετζέ της ευπρέπειας και ύφος θλιμμένου απολογούμενου
προσπαθείς σε 30’ να μου εξηγήσεις γιατί έστρεψες τον αντίχειρα στο έδαφος όταν
κλήθηκες να αποφασίσεις μαζί με τους φίλους σου αν θα συνεχίσω να ζω ή όχι. Δεν
κατάλαβα ακόμα! Σε βλέπω να χαζεύεις προβληματισμένος την Ακρόπολη από το
παράθυρο σου και τρέμω μήπως την… κοστολογείς! Ύστερα σε θαυμάζω για την
αξιοζήλευτη ικανότητα σου να χειρίζεσαι την όμορφη γλώσσα μας. Τόσο πλούσια που
μπορεί ακόμα και εσένα να σε προβάλει ως ικανό. Θέλω να τα πιούμε μαζί ένα βράδυ.
Να χαζέψουμε παρέα την Ακρόπολη κάτω από το ανοιξιάτικο βραδινό αεράκι. Να
μοιραστούμε τους προβληματισμούς και τις αγωνίες μας. Να σου πω μετά την πρώτη
γουλιά πως κλαίω μέσα μου. Σκέφτομαι τη γιαγιά μου. Χήρα στρατηγού και γόνος
πλούσιας οικογένειας έφτασε τώρα να ανοίγει τα αδύναμα χέρια της στα παιδιά της
για να βγάλει τον μήνα της, τον τελευταίο της ίσως. Κι αν φύγει αύριο, με αυτή
την πίκρα θα κλείσει τα μάτια της, το ξέρω. Λυπημένη κι ένοχη για τα χρήματα
που στέρησε από τα παιδιά και τα εγγόνια της επειδή απλά συνέχισε να ζει.
Σκέφτομαι τον πατέρα και τη μάνα μου. Κάθε μέρα μου τηλεφωνούν και με ρωτάνε αν
έστειλα κι άλλο βιογραφικό ή αν μου απάντησε κάποιος. Δεν πειράζει παιδί μου
λένε, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να χαμογελάσω. Κάτι θα βρεις λένε, μα ξέρω…
δεν το πιστεύουν. Τον αδερφό μου σκέφτομαι! Νέο-μεταναστης στις αραβικές χώρες.
Μου λείπεις μου, λέει! Κάθε μέρα το λέει. Την αδερφή μου! Άλλα δυο μαθήματα και
παίρνει πτυχίο. Και; Τι θα το κάνει; Σκέφτομαι εκείνον τον φίλο μου που του
έκαναν έξωση. Την κολλητή μου που έκλεισε το μαγαζί της. Τον γείτονά μου που
έκλεισε την επιχείρησή του και αγωνιά για το πώς θα μεγαλώσει τον γιό του.
Σκέφτομαι τους 700 συναδέλφους μου που έμμειναν χωρίς δουλειά και τη νοσοκόμα
που φροντίζει μια θεία μου στο νοσοκομείο χωρίς να πληρώνεται τις εφημερίες
της. Σκέφτομαι το σπίτι μου που ακόμα το χρωστάω στην τράπεζα αλλά μου το
φόρτωσες με ένα χαράτσι που δεν είχα να πληρώσω. Κι ύστερα θα σε κοιτάξω στα
μάτια, όταν τα δικά μου θα έχουν ήδη βουρκώσει και θα περιμένω να μου πεις τις
δικές σου αγωνίες. Τι θα μου πεις; Θα υψώσεις τη λευκή σημαία; Θα παραδεχτείς
ότι έχασες; Ότι έκανες λάθος; Θα αποδεχτείς ότι είσαι πια χαμένη υπόθεση; Ή θα
παλέψεις να με πείσεις πως θα κάνεις κι άλλα για μένα;
1 σχόλια:
Εχω μια φιλη που δουλεύει στη Βουλή.Μου έλεγε τις προάλλες πόσο εντύπωση εχει κάνει σε όλους τους ότι κανείς απο τους υπουργους δεν πηγαίνει απο την μερια της πλατείας στις συγκεντρώσεις (τα γραφεια τους ειναι απο την αλλη πλευρα)για να δει τι γίνεται απο τους συγκεντρωμενους στην πλατεια, ούτε καν όταν γίνονται σοβαρά επισόδια.Δεν πιστεύω οτι εχουνε άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο συναίσθηση τι γίνεται στην κοινωνία. Δεν πιστεύω οτι καταλαβαίνουνε την κατάθλιψη του μέσου έλληνα, την φτωχια και την αγωνια του.Γιατι πολυ απλά δεν εχουνε κανένα απο αυτα τα προβλήματα που περιγραφεις και που τα εχουμε ολοι μας με τον εναν η τον αλλον τροπο πλεον.Δεν προκειται να ριξουνε λευκη σημαία γιατι δεν κανουνε κανέναν αγωνα. Προσωπικες φιλοδοξίες,προσωπικές περιουσίες και εγωισμους χτίζουνε τα βόδια.Μην περιμένεις κοριτσι μου....
Δημοσίευση σχολίου