Ελένη Φωτοπούλου: Γίναμε ακραίοι ή μας εξώθησαν στα άκρα; (Σελίδες ημερολογίου)

Ήμουν πολύ μικρή τότε για να ισχυριστώ πως είχα πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας αλλά θυμάμαι… Θυμάμαι εκείνες τις προεκλογικές περιόδους που οι δρόμοι βάφονταν σε μπλε και πράσινες αποχρώσεις. Θυμάμαι τους «βάτραχους» της σιτροέν που έσπαγαν την

ησυχία του μεσημεριού με κόρνες και συνθήματα.

από την Ελένη Φωτοπούλου

Θυμάμαι τον πατέρα μου να τσακώνεται με τον καλύτερο του φίλο για την «Αλλαγή» του Ανδρέα και την «ακεραιότητα» του Μητσοτάκη στο πλαίσιο μιας πολιτικής κουβέντας που δεν καταλάβαινα. 

Οι συμμαθήτριες μου με ρωτούσαν πρώτα τι ομάδα είμαι και μετά… τι κόμμα είμαι. Ήταν κάτι σαν παρατεταμένη παραμονή ενός ντέρμπι αιωνίων αντιπάλων. Στημένοι στις κερκίδες οι οπαδοί, φανατισμένοι ή μη αλλά πάντως σίγουρα παθιασμένοι. Προγραμματισμένα ραντεβού στις πλατείες, μικρές τοπικές γιορτές ενθουσιασμού και αισιοδοξίας για το νέο «θαύμα» που επρόκειτο να συντελεστεί στη χώρα... Οι εποχές δεν ήταν σίγουρα τόσο αθώες όσο τις προβάλει στη μνήμη μου η απειρία της τότε αντίληψής μου, ήταν όμως σίγουρα διαφορετικές. 

Εκείνο όμως που ούτε σήμερα καταλαβαίνω και που σίγουρα θα κληθούν να το εξηγήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι πως η δική μου η γενιά και η προηγούμενη, δημοκράτες από κούνια και εξ αίματος  λόγω ελληνικών γονιδίων, κατάφεραν, δυστυχώς, όχι να διευρύνουν τις δημοκρατικές επιλογές τους αλλά να βγάλουν τους «σκελετούς» από το χρονοντούλαπο της ιστορία. 

Ακροδεξιά μορφώματα, νοσταλγοί της απολυταρχίας, οπαδοί του Χιτλερικού οράματος έτοιμοι να απευθύνουν ναζιστικούς χαιρετισμούς στα έδρανα του Σόλωνα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το τέλος της εποχής του δικομματισμού ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για ξεφύγουμε από το τέλμα. Η ροή της ιστορίας μοιάζει με εκείνη του νερού, όταν δεν έχει πια άλλη διέξοδο διαβρώνει και το πιο στέρεο έδαφος για να συνεχίσει την ατέρμονη πορεία του. Όμως πόσο αναίσχυντη κακοποίηση υπέστη αυτή η δύστυχη δημοκρατία από τους ίδιους τους δημοκράτες ώστε να οδηγηθεί στην αφύπνιση των τεράτων; Είναι το τέλος της περιόδου της σταθερότητας που ξυπνάει τον ενστικτώδη ανθρώπινο φόβο; Και τελικά ποιο είναι το «τέρας»; Ο εκφραστής του άκρου ή εκείνος που κακοποίησε, έφθειρε, διέβρωσε, λέρωσε και ατίμασε με τον χυδαιότερο τρόπο μια δημοκρατία που ήταν δεδομένη και κατοχυρωμένη ακόμη και με το αίμα αγώνων; Γιατί η Γαλλία της 1^ης του Μάη έδωσε 18% στη Μαρί Λεπέν; Γιατί η Χρυσή Αυγή γίνεται ξαφνικά η επιλογή νέων ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζουν τι πραγματικά πρεσβεύει; Μήπως γιατί αυτοί που ήταν οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας εγκλημάτησαν τόσο πολύ σε βάρος της που εξωθούν κοινωνικές ομάδες στα άκρα; Όχι από επιλογή αλλά από απόγνωση και από θυμό. 

Ποτέ δεν ψάχνεις την έξοδο κινδύνου αν δεν νιώσεις ότι κινδυνεύεις, ότι είσαι εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση που δεν ελέγχεις και σε απειλεί άμεσα. Μήπως τελικά αυτό είναι που αισθανόμαστε; Στην Ελλάδα των σκανδάλων, της αδικίας, της ατιμωρησίας, της καθημερινής κακοποίησης των αδυνάτων; Εγκλωβισμένοι; Μήπως για αυτό ψάχνουμε την έξοδο κινδύνου; Ακόμη κι αν ξέρουμε ότι πίσω της μπορεί να κρύβεται ένα ακόμα πιο σκοτεινό και αφιλόξενο δωμάτιο. 

Στην Ελλάδα εκείνη που αφηγείται ακόμα ιστορίες από τις ξεκλείδωτες πόρτες στις γειτονιές του κέντρου και τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια στους δρόμους, τις γειτονιές και τις αλάνες. Τόσο πρόσφατες κι όμως τόσο φανταστικές πια. 

Στην Ελλάδα του σήμερα οι πόρτες παραμένουν ερμητικά κλειστές, τα συστήματα συναγερμών ξεπουλάνε κι ας αποδεικνύονται διαρκώς ανίκανα να προστατεύσουν τις περιουσίες και τις ζωές μας. Δεν τρελάθηκαν οι νέοι, οι συμμαθητές μου και τα μικρότερα αδέρφια τους που ορκίζονται πως δεν θα ρίξουν άλλο ψηφοδέλτιο πέρα από το ακροδεξιό. Και κάθε φορά που ένας από αυτούς αποκαλύπτει την επιλογή του καταριέμαι όλο και περισσότερο εκείνους τους… δημοκράτες που πρόσβαλαν τα ιδανικά μου και ατίμασαν την εμπιστοσύνη μου για να γράψουν βρώμικα μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιας off shore. 

Τώρα ήρθε η σειρά τους να αναζητήσουν την έξοδο κινδύνου στα χρυσά κλουβιά τους,  εγκλωβισμένοι και καλά κρυμμένοι από την χλεύη όλων μας. 

Εμείς παραμένουμε δημοκράτες. Εκείνοι; Πόσο πιο ακραίοι περιμένουν να γίνουμε για να παραδεχτούν πως μας εξώθησαν στα άκρα;  

Posted in: