Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως… ή
στο σκοτάδι.
Δεν μπορώ να ξεπεράσω την οργή μου, να την σιγήσω λίγο μέσα
μου για να κοιτάξω πιο αισιόδοξα. Προσπαθώ. Παλεύω. Διαμαρτύρομαι. Θέλω ακόμα
μια φορά να
πιστέψω πως θα γυρίσει ο
τροχός, μα δυσκολεύομαι. Υπάρχει πάντα ένα ψέμα το οποίο θέλουμε απεγνωσμένα να
πιστέψουμε αλλά αυτό εδώ… είναι που δεν μπορώ να το πιστέψω. Εγώ, μια Ελένη σαν
όλες σας, μια γυναίκα σαν τις άλλες, ένα κορίτσι σαν εκείνα. Φυλακισμένη στο κελί
της απόγνωσης, αθώα αλλά γεμάτη ενοχές. Χρειάστηκαν θυσίες, χρόνος, μελέτη,
αμέτρητες ώρες εργασίας και προσπάθειας για να φτάσω εδώ. Ριζωμένη στον καναπέ,
διαλυμένη από την υπερδιέγερση των 30 χρόνων που με παροτρύνει να πλύνω ξανά το
καθαρό ποτήρι και να σκουπίσω ξανά το αστραφτερό πάτωμα. Πλημμυρισμένη από την
ακατανίκητη ανάγκη της δημιουργίας που με έριξε μπροστά στο πληκτρολόγιο. Για
να σου πω όταν με διαβάσεις πως… τα έχω πάρει!
Δέκα μέρες πριν την πιο
σημαντική εκλογική αναμέτρηση στην μεταπολιτευτική ιστορία κι όμως… ακόμα με
κοροϊδεύουν, με περιγελούν και μου βγάζουν περιπαιχτικά τη γλώσσα τους.
Στρατιωτάκια ακίνητα… χαμογελαστά, ευπρεπή, καλοντυμένα που όταν γυρνώ την
πλάτη οργανώνουν την στρατηγική της επόμενης ήττας μου. Πριν από μένα, για μένα. Πριν από σένα, για
σένα. Εσένα που δυο χρόνια πριν έκανες όνειρα, που δυο χρόνια πριν ήλπιζες
ακόμα. Τριγυρνούσες ανέμελη πάνω στα ψηλά σου τακούνια της πιστωτικής, δεμένη
με την Hermes, ίδια κι
απαράλλακτη με εκείνη που κρατούσαν τα κορίτσια των lifestyle περιοδικών. Ήσουν η μικρή Ελένη
του κύκλου που είχε την πολυτέλεια να κάθεται να κλαίει για το
sms που
δεν χτύπαγε και έριχνες λουλούδια στον Βέρτη για να ξεχάσεις και να ξεχαστείς,
θυμάσαι; Κι ύστερα δούλευες 12 ώρες την ημέρα για να πάρεις αύξηση και να την
εξαργυρώσεις σε louboutin,
θυμάσαι; Και φανταζόσουν πως θα έρθει ο ιππότης για να σε σώσει από τις κακές
παρέες και τα ξενύχτια σου, θυμάσαι; Έτρεχες με 160 στην παραλιακή με τη
μουσική στο τέρμα για να ξεθυμάνεις, αν θυμάσαι! Και έλεγες μέσα σου πως όλα
αυτά τελειώνουν γιατί είναι κοντά η μέρα που θα γίνεις μάνα, θυμάσαι;
Με ποιο ψέμα θυμώνεις τώρα περισσότερο; Με εκείνο που έζησες
ή με αυτό που ζεις; Που παίζεις πια κρυφτό με τις τράπεζες και τις
εισπρακτικές. Που σου έφαγαν τα λεφτά σου, εκείνα που τα δούλεψες και δεν
τιμωρήθηκε κανείς τους. Που σε πέταξαν στον δρόμο και σε άφησαν χωρίς δουλειά
και χωρίς δημιουργία. Που κοστολογούν το πτυχίο σου λιγότερο από το
αντικειμενικό κόστος της επιβίωσης σου. Που τελικά έκαναν το να «γίνεις μάνα»
-ενός παιδιού που δεν μπορείς να μεγαλώσεις- τόσο άπιαστο όσο και το ταξίδι στη
σελήνη. Που έρχονται σαν σωτήρες τώρα να σου τάξουν πως όλα θα αλλάξουν, όλα
αυτά που έφτιαξαν εκείνοι, χωρίς πρώτα να αλλάξουν οι ίδιοι. Με βαρύγδουπες
υποσχέσεις και πανάκριβα τηλεοπτικά σποτ. Μια ελπίδα έχω μόνο… πως το
μπουχτίσαμε το ψέμα. Χορτάσαμε και τα έχουμε όλοι πάρει. Θέλουμε όλοι να
γίνουμε αυτό που στα αλήθεια είμαστε. Μικρομεσαίοι, πλούσιοι, φτωχοί,
ασήμαντοι, σπουδαίοι, μέτριοι… ότι είμαστε, αλλά αξιοπρεπείς. Με δικαίωμα στην
επιβίωση, στην προσπάθεια και την ανταμοιβή. Γιατί όχι κορίτσι μου, δεν είναι
εκείνο το ψέμα που μας λείπει, δεν είναι εκείνο το ψέμα που μας βγάζει στους
δρόμους και που ανοίγει τα πέντε μας δάχτυλα απέναντί τους. Είναι το δικαίωμα
μας στην αλήθεια. Θα σου το πω λιανά,
κοριτσίστικα. Είναι όπως τότε που έμαθες πως ο άνθρωπος «σου» σε απατά. Κι αντί
να κλείσεις την πόρτα πίσω σου επέλεξες για καιρό να παίξεις τυφλόμυγα στα
σοκάκια της ψευδαίσθησης. Μέχρι που ούρλιαξες εκείνο το φτου ξελευθερία! Θέλω
την αλήθεια της ζωής μου, είπες, όποια κι αν είναι.
Αυτό θέλω!
Γιατί ναι, δεν
είμαι από εκείνα τα κορίτσια των περιοδικών για να αντέχουν οι ώμοι μου το
βάρος της hermes, δεν
είμαι. Μόνο που ούτε και τελειωμένη είμαι. Ούτε περιθώριο, ούτε άδεια, ούτε άξια
του καναπέ και της μοίρας μου. Θέλω τη ζωή που μου ανήκει πίσω.
Φτου
ξελευθερία….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου