Και ξαφνικά, τα παγκόσμια ΜΜΕ βρήκαν έναν έλληνα
πολιτικό για να αποθεώσουν. Στην πραγματικότητα, ο Γιάννης Μπουτάρης, δεν
μπορεί να λογιστεί ως «πολιτικός». Θα του ταίριαζε πιο πολύ κάτι σαν το «ο
τελευταίος των ρομαντικών»… Επιτυχημένος επιχειρηματίας,
θα μπορούσε να
απολαμβάνει την καλή ζωή, να ταξιδεύει… Αντ’ αυτού, προτίμησε τα δύσκολα, να κάνει
μια… δύστροπη πόλη να λειτουργεί σαν «καλοκουρδισμένο
ρολόι». Στην επί χρόνια «δεξιοκρατούμενη» Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Μπουτάρης,
νεωτεριστής και ρηξικέλευθος, προσπαθεί να ρίξει «παραδοσιακά ιδεολογικά κάστρα»…
«Δον Κιχωτισμός»; Μπορεί… Οι δημοσιογράφοι των ξένων media που τον ανακάλυψαν, όμως, με τέτοιες φράσεις –πάνω κάτω-
τον περιγράφουν!
“Νησί της ελπίδας” χαρακτηρίζει τη Θεσσαλονίκη και
τον δήμαρχό της η Spiegel. Το άρθρο της Julia Amalia Heyer έκανε το γύρο του κόσμου!
Ξαφνικά, ο επικριτικός προς τους έλληνες πολιτικούς, γερμανικός Τύπος,
ανακάλυψε έναν «πολιτικό άρχοντα» που ταιριάζει στην κουλτούρα τους; Ναι. Και
αυτό ήταν μόνο η αρχή… Ακολούθησε η Die Zeit με ένα εκτενές αφιέρωμα στο Γιάννη Μπουτάρη, τις απόψεις του, αλλά και τους αμπελώνες
του. “Small
is beautiful” είναι η ατάκα που έκανε τη
μεγαλύτερη αίσθηση… «Οι Έλληνες πρέπει να επικεντρωθούν στα μικρά
πράγματα που ξέρουν καλά και να τα δημιουργήσουν με πραγματικά άριστο τρόπο,
είτε πρόκειται για αμπέλια, για φρούτα, για ελιές και λάδι είτε για
φωτοβολταϊκά πάρκα ή για ρεσεψιόν ξενοδοχείων». Αυτή είναι η γενική θεώρηση των πραγμάτων από τον
Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, αυτό είναι το «χάπι» που προτείνει για την ίαση. Ο Michael
Thumann , υπογράφει το άρθρο του με
τον τίτλο
«Η νέα
Ελλάδα, Στην Αθήνα ακόμη θρηνούν, αλλά αλλού στη χώρα γεννιούνται
επιχειρηματικές ιδέες - ανθίζει νέα ελπίδα».
Ο Γιάννης Μπουτάρης, αφού κατάφερε να «ξελογιάσει» τους έλληνες
δημοσιογράφους με την πολυτάραχη ζωή του, κατάφερε να επιτύχει το ίδιο και με τους
ξένους, αλλά αυτή τη φορά όχι για την εξάρτησή του από το αλκοόλ και πως την
ξεπέρασε, ούτε για τα τατουάζ και το σκουλαρίκι του, ούτε ακόμη και για το χαμό
της γυναίκας του. Media με κύρος στη χώρας τους και
παγκοσμίως όπως οι«Die Zeit», «Spiegel», «New York Times», «Observer», «Zaman»,
«Hurriyet», «Jerusalem Post» είδαν στο πρόσωπο του Γιάννη Μπουτάρη έναν
διαφορετικό έλληνα πολιτικό. Και η αλήθεια είναι, πως ο Δήμαρχος εκμεταλλεύτηκε
την ευκαιρία για να μιλήσεις μιας και «στον
βαθμό που μπορεί να παρουσιάσεις σε αυτά τα μέσα ενημέρωσης μια πειστική
πρόταση όσον αφορά τους προγραμματικούς σου στόχους και τα βήματα που
αναλαμβάνεις για να τους υλοποιήσεις, δεν θα σε αντιμετωπίσουν με δυσπιστία,
αλλά με ενδιαφέρον και διάθεση να αναδείξουν την περίπτωσή σου».
Οι διαθέσεις του Γιάννη Μπουτάρη για ρήξεις φάνηκε στην προεκλογική κόντρα
του με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, Πνευματικό –και όχι μόνο-
καθοδηγητή μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων της πόλης. Ο βρώμικος πόλεμος που του
έγινε από blogs ήταν άνευ προηγουμένου, αν και ο ίδιος ο
Μπουτάρης, πολλές φορές έδωσε «λαβές» με τις λάθος επικοινωνιακές κινήσεις του.
Κατάφερε, ωστόσο, να εκλεγεί σε μια πόλη υπερσυντηρητική, παρατημένη από την
κεντρική εξουσία για πολλά χρόνια.
Ο Μπουτάρης δεν έχασε χρόνο… Η Θεσσαλονίκη αποτελεί μια πόλη ειδικού
ενδιαφέροντος για λαούς όπως οι Ισραηλινοί και οι Τούρκοι. Προσέγγισε και τα δύο
κράτη. Σκέφτηκε τα… καραβάνια των Ελλήνων που επισκέπτονται την
Κωνσταντινούπολη… Το σκέφτηκε αντίστροφα. Η ιδιαίτερη πατρίδα του Κεμάλ
Ατατούρκ. Γιατί να μην επισκέπτονται οι Τούρκοι τη Θεσσαλονίκη; Επίσης, οι
δεσμοί των Εβραίων με τη Θεσσαλονίκη είναι τόσο ισχυροί που είχε απάντηση και
για αυτό… Κρουαζιερόπλοια με Εβραίους τουρίστες!
Αυτά του τα σχέδια βρήκαν φυσικά μεγάλη αντίσταση από τη συντήρηση. Αλλά
εκείνος επιμένει. Δεν το παίζει «ξερόλας»… Βρέθηκε στο Αμβούργο για να «δανειστεί»
τεχνογνωσία για το «μοντέλο της κρουαζιέρας» και στο Βερολίνο για το «μοντέλο της
διαχείρισης των σκουπιδιών». Ίσως η κουλτούρα του να ξεπερνά αυτή τη στιγμή
αυτή των κατοίκων της πόλης του, ακόμη και των ψηφοφόρων του. Αυτό είναι όμως και
το μεγάλο του στοίχημα… Να τους πείσει πως βαδίζουν στο σωστό δρόμο! Και φυσικά έχει κάνει και λάθη... Με κορυφή του παγόβουνου, την κόντρα του με τον Μίκη Θεοδωράκη... Είναι αλήθεια πως το επικοινωνιακό τομέα δεν τον κατέχει ούτε αυτούς, ούτε οι συνεργάτες του.
Ακόμη θυμάμαι μια λακκούβα –που είχε γίνει με φτυάρι- εκεί γύρω στο 1990, πάνω από το Παλέ Ντε Σπορ (γήπεδο του 1974) που έλεγε πως ξεκινάνε οι εργασίες του Μετρό!!! Είμαστε στο 2012 και η Θεσσαλονίκη παραμένει η πόλη της λακκούβας και της λαμαρίνας… Παραμένει μια πόλη under construction.
Ούτως ή άλλως, τον κυρ Γιάννη, μπορείς να τον συναντήσεις παντού στο κέντρο
της πόλης. Κατεβαίνει για μια πρωινή βόλτα με τις φόρμες, εκεί στη Μητρόπολη…
Και τα βράδια, μετά τη δουλειά στο γραφείο, σουλατσάρει στα στενά της πόλης.
Τον πιάνεις και του τα λες. Θα σου απαντήσει κι εκείνος, μην νομίζεις!
1 σχόλια:
Εμάς τους Θεσσαλονικείς που ζούμε σε μια πόλη γεμάτη σκουπίδια, με σβησμένες λάμπες στους δρόμους, με κατεστραμμένους ποδηλατόδρομους, με μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους, τίγκα στο τραπεζοκάθισμα, που για να περπατήσεις την παραλιακή από το λιμάνι ως το λευκό Πύργο πρέπει να μαλώνεις με τους θαμώνες των καφέ από το ένα πεζοδρόμιο και με τους ποδηλάτες από το άλλο, που δε γουστάρουμε ίντι μιούζικ -άρα γούμαξ- που έχουμε μαγαζιά στην Τσιμισκή (όσα έμειναν ανοικτά, γιατί το 70% έχει κλείσει) και δεν είδαμε ούτε Ισραηλινό ούτε Τούρκο τουρίστα, που πληρώνουμε τα πιο ακριβά δημοτικά τέλη, μας ρώτησε η Γερμανίδα;
Δημοσίευση σχολίου